Wot takaja żizń
Wot takaja żyźń to seria scen z Rosji umieszczonych w jakiejś nierzeczywistości, głównie swoją formą, estetyką przypominająca, jakiego miejsca spektakl dotyczy.
Teatralny.pl
Każdy nosi w sobie inny obraz Rosji. Na wrażenia składają się wspomnienia, lektury, przeżycia, obecność na miejscu zdarzeń. Dla nas najważniejsze były nasze podróże na Wschód, spotkania z ludźmi, przyjaźnie, obserwacje. Kto był w Rosji ten wie, że nie zostawia ona człowieka obojętnym. To nie jest kraj na wzruszenie ramion. Wobec Rosji trzeba się opowiedzieć.
Bezpośrednim impulsem do powstania spektaklu stały się opowiadania Dmitra Głuchowskiego „Witajcie w Rosji” oraz rozmowa z nim w pewnej moskiewskiej restauracji. Choć ostatecznie w spektaklu jego literatura nie istnieje namacalnie, to duch Głuchowskiego towarzyszył nam w pracy.
Czuliśmy, że o Rosji trzeba opowiedzieć szczególnie dzisiaj, kiedy polityczne zwierciadło wykrzywia obraz Rosjan, a jej imperialne mrzonki po raz kolejny budzą lęk.
E-teatr
Polski obraz Rosji to temat bardzo trudny, a spektakl Szkotaka podchodzi do niego z humorem, zmuszając jednocześnie widza do refleksji nad jego własnym obrazem wschodniego sąsiada.
Druga, poważniejsza jeszcze refleksja dotyczy ojczyzny oraz naszego z nią związku i tu z dalekiej wyprawy wracamy na polski grunt, bo przecież tak samo jak Rosjanie możemy powiedzieć, że ojczyzna jest kobietą.
Świat kultury
Wot takaja żizń pokazał mistrzowską mimikę aktorów, tak niedostrzegalną w spektaklach plenerowych. Kameralność i jednocześnie bliskość aktorów sprawiła, że publiczność miała wrażenie, jakby była kolejnym uczestnikiem spektaklu, a nie tylko widzem – obserwatorem.
To, co działo się na scenie przypominało podglądanie sąsiadów przez niewidzialną dziurkę od klucza. Sąsiadów, którzy są nieco egzotyczni, trochę zabawni, momentami śmieszni, a przede wszystkim zapatrzeni w przeszłość, którą symbolizuje czerwona gwiazda. I tu nie brakuje ironii – owa gwiazda unosząca się przez cały spektakl nad aktorami, w końcowej scenie zostaje uwięziona w starej, metalowej wannie.
Głos Wielkopolski
"Wot takaja żizń" to teatralny pejzaż rosyjski namalowany na tle znakomitej ścieżki dźwiękowej, która buduje nastrój, rozkłada napięcia dramaturgiczne i akcenty.
Najbardziej jednak podoba mi się teatralny język zawieszony między pantomimą a symboliczną – nieco odrealnioną – grą aktorską. Marta Strzałko, Bartosz Borowski, Łukasz Kowalski, Tomasz Wrzalik nadali swojej grze formę, którą konsekwentnie od początku do końca realizują na scenie i ona właśnie jest największą siłą tego słodko-gorzkiego spektaklu.
festiwale
-
IN
Mysore
-
IR
Teheran
-
RU
Nowosybirsk
